Resultate dui daarop dat die SRB-metode die beste is wat akkuraatheid en sensitiwiteit betref (r² = 0.991). Die sensitiwiteit van die NR- en RES-metodes is soortgelyk (r² = 0.937 en r² = 0.934, onderskeidelik). Die MTT-metode het die swakste gevaar (r² = 0.864). In selvrye eksperimente het die MTT-metode ’n toename in absorbansie getoon met al drie GI-verbindings, wat aandui dat kleurvorming deur die GI-verbindings veroorsaak is. Die IC₅₀ konsentrasies wat met die SRB-metode verkry is, toon die kleinste variasie oor ’n vasgestelde aantal eksperimente. Die MTT- en RES-metodes het die grootste variasie getoon. Die MTT-metode was die duurste teen R12.56 per plaat, en die RES die goedkoopste teen ’n minimale R0.13/plaat. Die koste van die SRB-metode beloop R4.33 per plaat.

Hierdie studie het beoog om die beste seltellingsmetode vir sitotoksisiteitsbepalings te identifiseer. Dit is van kardinale belang om te verseker dat die seltellingsmetode wat vir ’n studie gebruik word gepas, herhaalbaar en bekostigbaar is. Die sensitiwiteitsbeperkings van ’n metode moet ook in ag geneem word om te verseker dat akkurate en betroubare resultate verkry word. Die resultate van hierdie studie dui daarop dat die SRB-metode sensitief genoeg is om verskille in selgetalle selfs teen lae selkonsentrasies waar te neem. Geen steurings is opgemerk tussen die SRB-metode en die GI-verbindings nie. Die metode het ook die minste variasie na ’n vasgestelde aantal eksperimente getoon. Hierdie verskynsel kan verduidelik word deur die fiksasiestap aan die begin van die metode wat selverlies tydens wasstappe verminder. Alhoewel die SRB-metode nie die goedkoopste metode is nie, sal minder eksperimentele herhalings nodig wees as met die ander metodes om voldoende resultate te bekom wat in die langtermyn meer koste-effektief sal wees. Die studie het dus bewys dat die SRB-metode wel die akkuraatste en betroubaarste sitotoksisiteitsmetode is. Die SRB-metode word dus aanbeveel vir aanvanklike in vitro-toetse.