Smeerbaarheid is die vermoë van ’n vloeistof om skawing te voorkom in ’n sisteem waar twee metaaloppervlakke in noue kontak is. Die smeerbaarheid van diesel is baie belangrik, aangesien die brandstofinspuitsisteem slegs deur die diesel gesmeer word. Die doel van hierdie projek is om vas te stel watter chemiese klasse en komponente tot die smeringseienskappe van diesel bydra. In die literatuur word aangedui dat oksigenate, soos karboksielsure en esters met lang koolstofkettings, totdie smeerbaarheid van ’n brandstof bydra.

GCXGC/TOFMS is gebruik om dieselmonsters te karakteriseer. Die grootste voordeel van hierdie tegniek, met betrekking tot hierdie spesifieke projek, is diegeordende chromatogramme wat verkry word; soortgelyke verbindings, byvoorbeeld alkane, aromate en oksigenate groepeer saam in klasse en is soos dakteëls op die twee-dimensionele chromatogram georden. Identifikasie van groepe verbindings word verkies bo dié van individuele komponente as gevolg van die komplekse aard van die monsters wat tipies bestaan uit duisende verbindings.

In ’n konvensionele sisteem word ’n nie-polêre kolom in die eerste dimensie gebruik en ’n meer polêre kolom in die tweede dimensie. Hierdie sisteem is ondersoek en vergelyk met ’n omgekeerde sisteem om die distribusie en resolusie van hierdie groepe op die twee-dimensionele chromatogram te verhoog.

Multivariansie-statistiek is gebruik om die verband tussen die chemiese klas-komposisie en die gemete smeerbaarheid van die monsters te ondersoek. Nadat die klasse verantwoordelik vir die smeerbaarheid van diesel vasgestel is, is monsters met klein hoeveelhede van karakteristieke verbindings vermeng om hul effek opsmeerbaarheid te bevestig.

Giddings, J.C., 1995, Journal of Chromatopraphy A, 703, 3–15.

Wei, D. & Spikes, H.A., 1986, ‘The lubricity of diesel fuels’, Wear 111(2), 217–235.